Bumerang - Yazarkafe

29 Haziran 2016 Çarşamba

Sen Kayıp Çocuk

                                                    Adını bildiğim, her hayalim sokaklarında gezinen hayalet şehir.
Trafik ışıklarına bir türlü uymayan, acelesi olan sarı adamlar.
O hep oturduğumuz kafede çalan yalnızlık dolu şarkı.
Bir parfümün unutulmaz kokusu.
An ve anıların birbirine geçtiği bir gece yarısı.
Yüzü unutulmuş, adı aşk; tadı kekremsi bir bulut.
Yalnızlık dolu bir şehir.
Yüzünde gülücükler yanmış, simsiyah bir güneş.
Sarısı aklımda, sıcaklığı acımda kalmış.
Hayaletlerin yürüdüğü kaldırımlarda en çok biz olmayı istedik.






Yan yana yürüyeyecek kadar geniş değildi belli ki.
Biz de birbirimizi mat ederek yürümüştük
Kıra kıra kazanan birbirini
İki aşık.
Sözler susmuş.
Unutulmuş.
Bir daha eskisi gibi olmayan yalnızlık kaldırımlarda
Her dinlendiğinde ağlatan Cem Adrian var kulaklarda
Sen kayıp çocuk
Büyü.
Sen kayıp çocuk
Artık
Ağlama.

10 yorum:

  1. Artık büyümek de çare değil maalesef. Hatta büyüyünce daha çok ağlıyoruz sanki... Hüzünlü; ama güzel bir şiir sevgili Gizli Özne. Kalemine sağlık.

    YanıtlaSil
  2. Bazen rahatlamamızı sağlasa da, hak etmeyen birinin karşısında ağlayınca yalnızca güçsüzlük belirtisi gibi geliyor.
    O yüzden çocuk büyüsün istedim.
    Teşekkür ederim canım

    YanıtlaSil
  3. şuraya mfö'den yalnızlık ömür boyu'nu bırakıp gidiyorum.
    iyi bak ona.

    YanıtlaSil
  4. ne güzel yazıyon. kaybolma bi dee :)

    YanıtlaSil
  5. Beğenmene sevindim deeptone :).
    Kpss mağduruyum 20 agustostan sonra daha çok buralarda olcam, umarım :)

    YanıtlaSil
  6. Merhaba ;) Bana da Şebnem Ferah-Deli Kızım Uyan'ı hatırlattı.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Merhabaaa :).
      Herkese kendi hikayesinden, şarkısından bir parça hatırlatabilir, hoşgeldiniz.

      Sil

Ben buradayım sevgili okur, peki sen neredesin?