Ayrıntı. Ne garip kelime. Türk dil kurumuna göre ''Bir bütünün önemce ikinci derecede olan ögelerinden her biri, teferruat, tafsilat, detay.''
Bana göre ise ayrı kalmaktan gelen bir kelime. Her şeyden başka düşünen insanlara has bir durum. Ayrıntılarda boğulmak özellikle. Hayatta her şeyin en ince ayrıntısına kadar düşünmek...
Ayrıntıcı bir insan takıntılıdır, kırılgandır. Beklentilerinde boğulur. Ayrıntı ayrılıktan gelir, ayrılık getirir. Hayatla, eşyayla, insanla...
Aman üzülmesin, aman kırılmasın, aman ayıp olmasın da ayrıntıcı insanların bataklığıdır. Samimiyet denen, çağımızda kanayan yaramız olmuş şeyin getirisidir. Gerçi pek kalmamıştır ayrı'ntıcı insanlar.
O insanlar için bir kelime, bir cümle günlerce içinde boğulduğu bir okyanus olur. Aslında bir kaşık sudur hepi topu.
Sen ol dedi, yanımda sen ol gerisi mühim değil. Kazanmak, kaybetmek değildi ki mesele. Mesele ürkek bir kuş. Erimekte olan kutuplarda gözünü henüz açmış bir penguen ya da bir kır papatyası; kışa direnen, var olmaya çalışan. Yanan, eriyen; sönse yeniden bütün olabileceği ama ateşi bir an bile sönmeyen bir mum. Kendi sıcaklığından, ışığından bihaber...
