Onlar, bir şarkıyı son ses açıp telefonu boyunlarına koyarak şarkı dinlemediler ki hiç
Seni nasıl, niye anlasınlar ki?
Bir cümlenin zehirli bir ok gibi çıktığı yerden, gittiği yere kadar çektiği acıyı görmediler ki hiç
Neden düşünsünler şimdi olan biteni?
Karınca yuvalarına, papatyalara basmamak için yere bakarak yürümediler ki
Etraflarındaki güzelliklere neden baksınlar şimdi?
Bir çocuğun, kuşun ya da kedinin başını okşamadılar ki hiç
Şimdi neden sarılmak istesinler sana?
Gözlerinde başlayan, yine gözlerinde biten düşleri vardı kadının. Bazen mutluluktan, bazen kederdendi mavi, çocuk ağlayışları.
Siyah hırkasına sinen kokusu gitmesin diye dolabında senelerce sakladığı için mi olmuştu tüm bunlar? Neden birini her şeyden çok sevmenin bedeli okyanustaki kum taneleri kadar çoktu?
Nedendi tam güneş doğdu derken bu tutulma?
Böyle olsun istememişti. Son evresinde bir kanser hastası gibiydi bu aşkın zamanlaması. Bozuk saatlerin günde bir kez gösterdiği doğrularının kimseye faydası yoktu.
Birlikte rengarenk boyadıkları duvarları vardı oysa. Zemin katta olmasa, sular basmasa direnirlerdi; biliyordu. Ama hayalleri yüzme bilmiyordu ki...
Bir kalp kaç kez kırılabilirdi aynı yerinden, kaç kez bir çift kahverengi gözle tamir edilebilirdi?
Kaç kere hayal edebiliyorsanız o kadardı işte.
