Atlas Kelebeği

 Sevmek bardaktan boşalırcasına yağan yağmurda şemsiye açmadan, koşmadan sakin sakin 

 Herkesin telaşla yürüdüğü caddelerde her tabelayı okuyarak, her canlının başını okşayarak yürümektir.

 Sevmek boş bir duvarda gördüğün hayale gülümsemektir, şarkıları bir başka dinlemektir.

 Nereden geldiğin, yolun nereye gittiğinden çok şuan nerede durduğundur.

 Yüreğini ellerine alıp başka bir elin merhametine bırakmaktır.

 Dikenli yolları çiçek bahçesine çevirmeye ant içmektir.

 Bir sese kilometrelerce öteden sarılmaya alışmaktır bazen

 Bazen öpünce şifa bulmaktır en çaresiz anlarda...

Bense ömrümün bir haftasının her bir saniyesini, dokunsan tüm rengimi ellerine feda etmeye hazır bir Atlas kelebeğiydim seni severken. Uçmakla göçmek arasındaki incecik çizgimi, ezberlerimi bozdurduğun yolumdan dönmek öyle kolay olmadı.

 Kısacık ömrüme rağmen bilirdim, sevmek süründürerek öldürürdü. Rengarenk papatyalarla dolu kırlarda uçmak, durmadan gökyüzüne bakmak varken ebedi olarak konmak yüreğine, öyle kolay olmadı. Kilometrelerce öteye gidebilecek güce sahipken, bir yerde takılıp kalmak, öyle kolay olmadı.

 Sen bilmezsin. Rengini doğadaki bütün renklere tercih ettiğim, dikenlerini yastık yapıp uyuduğum geceler vardı. Ben en çok buz gibi gecelerde sıcacık battaniyem olmuş, sessizliğinin sesine sarılmayı sevdim. Yokluğunda kaybettiğim renklerimi, bir bir buldum kalbimi ellerimden aldığında. 

Ellerim sevgilim, tırnak uçlarının her bir zerresini sevdiğim ellerinde hayat buldu. Bakışlarında ütopyalarda bile gerçeklik payı olabileceğini düşündüren bir umut yeşerdi kalbimde. Ömrümün kısalığına inat gökyüzü kadar, ellerini kocaman açan bir çocuğun o masum sevgisi genişliğinde sevdim.

Ve sevgilim, ben seni çok sevdim.

Ruhların aşinalığıyla, ezel ebete...