Mutluluk

Mut-lu-luk
Türkçe dersinde, okumakta iyiydim. Kitaplarla aram insanlardan daha iyiydi belki de. Bazı roman
karakterlerini hayatıma alıp onlarla sonsuza kadar yaşamak, o güzel sözlerini dinlemek isterdim. Paragraf soruları, ses olayları, yazım kuralları, büyük ve küçük ünlü uyumlarını çok iyi bilirdim.
Hecelediğim kelime ise bilmek ve yaşamak arasında sıkışıp kalmıştı.
Yani diyorum ki kelimenin yazılışı ve yaşanışı arasında bir milyon kilometre yol var.
O yolu gidebilmek için öncelikle var olan günü, koşullarıyla en iyi şekilde değerlendirmek gerekiyor.

Sahip olduklarım, onların benim için ne ifade ettiği; yeni bir güne başlamam, o günün bana ne getireceği ve gelecek günlerden ne beklediğim gibi şeyler.
Gelecek günler.
En önemlisi bu sevgili okur. Gelecek için amaçlarınız yoksa yaşanan günün ve sahip olunan şeylerin hiçbir anlamı yok.
Sonra sağlık var.
Yürümek sevgili okur. Büyük nimet. Bacağınızı özgür bir şekilde hareket ettirebiliyorsanız, koşabiliyorsanız ve bir amacınız varsa mutluluk çok uzakta değildir.
Gökyüzü önemli sonra.
Bulutlar, deniz ve gökyüzü çizgisinin nerede birleştiğini anlayabilmek.
Etrafa her şeyi yeni görmüş gibi bakmak, onların nasıl meydana geldiğini incelemek.
İnsanlara gerçekten nasıl olduklarını merak ederek nasılsın demek.
Kasiyerlere, gişelerdeki memurlara alışkın olmadıkları şekilde sürekli teşekkür etmek, insanlarının gözünün içine içine bakarak konuşmak, bir kedinin başını okşamak, tanımadığın insanlara selam vermek.
Mutluluk yolculuğunun başlangıcı bu işte.
Yola çıktıklarına da dikkat edersen bir milyon kilometre yol sonunda mutlu ölürsün.
Birileri demiş ki, uyku bir nevi ölümdür. Her gün mutlu ölmek dileğiyle.