Yerden göğe kadar, dayanılmaz bir hüzün...
Mikroskopla görülen bir zerrecikten karıncalara, zamanın bilinmezlerinde kaybolmuş dinozor kalıntılarına kadar hepsi aynı.
Sadece ben miyim, sen misin sandın hüzünden nasibini alan?
Önce tastamam, sonra yarım kalan...
Gözlerinin uzaklara dalması, bir an içinde patlamaya hazırlanan lavları kontrol altına almaya çalışman, gözlerin dolu dolu olmuşken dizideki olayları diyorum ne saçma demi yaa demen....
Hepsi eksik parçaların mahsulü.
Göçüp gitmiş her şey bir zamanlar bütünken ve dünyadaki en mutlu varlıklarken paramparça olmuş, eksik parçalarını ararken de evrenden kaybolmuş gibi...
Deruni.... Çok derin olmuş. Güzel de tabii :)
YanıtlaSilDerin güzel bir tanım.
YanıtlaSilMüteşekkir oldum :)
:))
YanıtlaSil:) hoşgeldiniz
SilKalemine sağlık... Sevgiler...
YanıtlaSilTeşekkür ederim çok.
SilSevgiler
hüzünlü özneee yoğun özneee :)
YanıtlaSilhihii hüznü anlatmayı seviyorum napayım :)
SilGüzel ve Akıcı yazınız için teşekkür ederim, blogumu izlemeye alırsanız sevinirim... http://hastaliktakip.blogspot.com.tr/
YanıtlaSilBen teşekkür ederim, hoşgeldiniz
SilNe güzel anlatmışsınız böyle, hislerime tercüman oldunuz kaleminize sağlık...:)))
YanıtlaSilNe mutlu, kendinizden bir şeyler bulabildiyseniz.
SilSevgiler :)
Hüzün bir kalbimizin olduğunun, insan olduğumuzun da göstergesi... Hüzünlenen acı çeken insan mücadele de eder. Kaleminize sağlık...
YanıtlaSilsevgi ve ışıkla
Melike
Çook teşekkür ediyorum yorumunuz için, hoşgeldiniz.
SilAynen öyle, hüzün eksikliğin ama aslında benzerliğin habercisi.