Bumerang - Yazarkafe

29 Ağustos 2016 Pazartesi

Sessizliğimden

Şarkı önemli
Sensiz kutladığım kaçıncı gece, kaçıncı yıl saymadım; sayamadım. Zamanı, yeri ve kişileri buzdan bir kaleye hapsederek çıktığım yolda bir gün güneşin doğup o güzel buzları eriteceği; korkularımı, o derin fosil acıları çıkaracağını unutmuştum.
Yakıyordu güneş, eritiyordu buzları...
Herkes gitmiş, gece olmuşken acıların acıta acıta yeniden doğumunu tek başıma kutlamak öyle zor ki.
Sessizdi hikayem; dışa vuran, güncel olan, gösteriş barındıran her şeyden uzakta el değmemiş bir ormandı.


Betonların içinde bu güzel ormanı anmak, hem uzak, hem de ütopikti.
Çünkü bir daha hiç gelmeyecek günlerdi, bir daha öyle acıtamayacak yerleri bu gece de sızlatmayı başarmıştı...
Daha önce hiç görmediğim ve ömrümce göremeyeceğim bu güzelliği nasıl tarif edebilirdim ki...
Ya hissettiklerim, bir daha yaşar mıydım bir saniye bile?
Zordu. 
Zaten bir kez yaşamak..
Acısı için de, sevgisi için de yeterdi...
Zamanından önce batmaya zorlanabilir miydi bir güneş?
Et tırnaktan ayrılabilir miydi öylece?
Tükenmez kalem silgiyle silinebilir miydi?
Bir yara daha fazla kanatarak iyileşir miydi?
Yağmur damlaları yeniden bulutlara dönebilir miydi?
Zaman bir saniye geri gidebilir miydi?
Bu kadar zordu işte, unutmak, susmak ve öylece gitmek...
Yeniden kutlu olsun...

1 yorum:

  1. blog keşif etkinliğinden sizi takipteyim bana da beklerim sevgiler :)
    https://guzelvekulturluyum.blogspot.com.tr

    YanıtlaSil

Ben buradayım sevgili okur, peki sen neredesin?