Mülteci

Aşk; adına şiirler, hikayeler, destanlar, masallar yazılan...

Uğruna cinayetler işlenen, şehirler fethedilen, her şeyden geçilen, ciğeri katran karasına boyatan o lanet duygu.

Kaç şehir, kaç şiir, kaç ölüm ederdi ulan bir aşk?

Kaç kişiyi öldürmek, kaç yokuşu koşar adım çıkmak, kaç ciğeri vermek, kaç defa ölmek gerekti uğruna?

Adamın isyanına, yangınına tüm kıtalar susmuştu. Tüm şehirler kayıptı. Vatanım demişti aşkına. Uğruna ölürüm dediği vatanından olmuştu!

O artık bir mülteciydi. Vatanı artık yoktu. Her şey bittiğinde, herkes gittiğinde sığındığı evi yoktu. Bu ne demekti biliyor musunuz?

Prangadan Özlemler

                                                 

(görsel alıntıdır)

Özlem; beş harf, iki hece. Günlerin, gecelerin ya da mevsimlerin anlamını kaybettiği en büyük kelime. Söylenmesi zor, tadı kekremsi. Yürekte derin iç çekişler bırakan, dilde çoğu zaman sükutla, ö(z)lem dileği ile yaşamak... 

 Kadın için sapasağlam sandığı kalelerin kum gibi dağıldığını gördüğü günler gelmişti. İlk dağılışı değildi elbette, ama bu kez farklıydı. Dağılışını bile sever miydi insan?

Hem Yara Bandı Hem Yara

             

                           

Sen hiç birini

Tek bir soru sormayacak kadar sevdin mi? diye bir replik okumuştu.

Sonra ona kendi repliğini yazdıran hayata gülümsedi:

Sen hiç birini

Yokluğunda bile hep varmış gibi

Konuşarak ama hiç cevap alamayarak sevdin mi?

Çünkü ölüler konuşamazdı. Henüz teknoloji o kadar gelişmemişti. Black Mirror dizisi geldi aklına sonra. Orada bir bölümde kadının eşi ölüyordu -ya da adamın o kısmı zihninde bulanıktı- ve tıpatıp ona benzeyen üstün teknoloji bir robot satın alıyordu. Başta mutlu oluyordu, eskisi gibi vakit geçiriyordu eşiyle. Sonra hareketlerindeki, karakterindeki farklılıklar yüzünden çıldıracak dereceye geliyor ve ondan kurtulmak istiyordu. 

 Sevmek de böyleydi işte. Bedenler değil, ruhlar üzerinden olurdu ancak. Bir insanı o yapan şey tamamen karakteriydi. 

Yani şimdi ona çok benzeyen bir adam girse kapıdan içeri, onun gibi bakabilecek miydi?