Bildiği Gibi

gösel alıntıdır

Rüzgar bir başka esiyordu bu akşamüstü. Beni neden bıraktın, neden yarım kaldı dercesine öfkeli; özlemi kadar ağır; kırılmışlığı kadar soğuktu. Acılı ve bir o kadar da acımasız rüzgarın soğuğu kadından başkasını üşütmedi. Zaten bu yaz hiç ısınamamıştı ki. Bazı soğuklar vardı, bazı kişileri üşütmek için vardı. Bazı kırılışların korkunç sesini sahibinden başkası duymazdı. Yapıştırılmak istense, ellerden oluk oluk kan akıtacak cinsten kırıklardı.

Ya da parçalı bir kırıktı. İyileşmesi, yeniden kaynaması zordu...
Kırıktı işte bu akşamüstü; kadın da, rüzgar da, dalgalar da, hatta o neşeli martılar da kırgındı. Bildiği gibi gelen hayata her şeye rağmen tutunmaya çalışmak daha da çıkılmaz yapıyordu dar sokakları. Daha anlaşılmaz konuşuyordu mesela kadın, insanlar daha çekilmez geliyordu. Yemekler tatsız, şarkılar anlamsızdı...
Bazen saçmalamaya, deli gibi eğlenmeye, takati tükenene kadar yürümeye verse de sonunda hep bu bankın önünde buluyordu kendini. Anıların daha hemen, şurada gerçekleşiyormuşcasına canlı kalmasına sövmek istiyordu, kendine ihanet etmemek için uğraşan beynini seviyordu yine de. Onu anılardan bir şekilde kurtaran beynini...
Avazı çıktığı kadar bağırsa, kendini yerden yere vursa, her gün ağlasa belki geçecekti tüm bunlar. Ama ağlayamıyordu kadın. Suskunluk, içindeki melodilerin sessiz dansı, aldatılmışlığı ve o, yine banktaydılar. Birileri geçiyordu yanı başından. Kırıklardan, kadından bir haberdi insanlar. Bildiği gibi gelmiş hayatın çizdiği yolda öylece yürüyorlardı. Yol bir yere gitmiyordu aslında, sadece hayat orada yürümelerini istiyordu. Ama kadın artık yürümüyordu. Yalnızca oturuyordu...
Bu akşam daha başka esiyordu rüzgar. Belki de son akşamıydı kadının, son vedasıydı...