Hikayen

Yazıp yazıp sildiğin hikayen dedi, senden başka kimin umrunda?
Buruk, kırılmış ve yitip gitmiş kahramanları vardı. Sonu bir türlü gelmeyen bu hikayenin ilk cümlesi ağlamaktı.
Büyük göz kapaklarını kimse görmesin diye kapatarak  -taşan bir baraj suyunun beraberinde bütün canlıları götürmesi gibi- sessizce ağladığı günü unutamamıştı. Dünyanın herhangi bir yerinde aynı anda onunla benzer bir acıyı yaşamış; sonrasında hayatına devam edebilmiş biri var mıdır acaba?

Yağmurlar Yağdığında

 İçindeki hüznü dağıtmanın bir sigara daha yakmaktan başka yolları da olmalıydı. Yağmur yeni başlamıştı. Şehir merkezinde her biri aynı renge boyanmış uyumlu binalar, sağa sola kaçışan insanlar ve yağmur yağarken trafikte daha bir canileşen sürücüleri izlerken izmaritini elinde tutuyordu. En çok da sigarasını ondan daha fazla içen rüzgara kızıyordu şuan.
 Arabaların camları buğulanmıştı. Kalbinin de tıpkı o camlar gibi flulaştığını biliyordu. Hisler, insanlar, gidişler ve lanet olası bazı bahaneler artık umrunda değildi.