Bumerang - Yazarkafe

10 Eylül 2016 Cumartesi

Herkesin Anısına

Kulaklıkta son ses bastırdığı sesleri adam, başkalarına duyurmaktan çekinmiyordu.
Önemli olan içindekini susturmaktı ve bunda oldukça başarılıydı.
O kadar hızlı koşuyordu ki.
Hani yirmi yıl önce bir köpek kovalamıştı; ilerleyen yaşına rağmen o günden bile daha hızlı koşuyordu.
Rüzgar gibi gelip geçen yalnızca o kadın olamazdı çünkü. Müziğin, insanların, sokaktaki hayvanlar ve eşyaların kendisine bakarak hayret etmesini istiyordu.
''Ne oldu be, bu neydi abi?'' demelerini istiyordu.
Hatta birkaç kişiyi rüzgarıyla üşütmeyi diliyordu.

Yalnızca o kadın değildi ardına bakmadan çekip giden.
O kadın, bir süre de olsa kulağına yalancı nameler fısıldamıştı.
Adam, artık onu bile yapmayacaktı. Bu hızla giderken çarptığı kişilerin yüzüne dahi bakmıyordu...
Yalnızca o kadın değildi kokusu başını döndüren.
Adam yanından geçtiklerine kokusunu dahi bırakmıyordu. Hem kokular kişilere özgü olmamalıydı, bir kişiyle özdeşleştikleri ve uzun zaman sonra başkalarında rastlandığında pek de iyi hissettirmiyordu hani. İyi hissettirmiyor dediysem paramparça eden cinsten.
Neyse ne diyordum.
Yalnızca o kadın değildi her vedanın ardında bir umut bırakan.
Adam, umudu onun gelmediği her gün yeniden kaybetmişti. Ağır ağır kaybedilen bir kanser hastası nasıl yok olursa, öyle kabul etmişti evreninde artık onun yer kaplamayışını.
Umut yoktu.
Umut en büyük işkenceden daha kötüyken o, sarılacağı son şeydi.
Soluk soluğa kalması umrunda bile değildi, bir an duraksamıyordu.
Çünkü bir hedefe doğru koşuyordu; UNUTMAK!
Hepimizin anısına ve hiçbirimizde kalmayan acısına selam olsun.






8 yorum:

  1. Yola devam edince yeni yeni alternatifler görülecektir.Belki de geçmişte bu kadar üzülmeye ne gerek var denilecek.Benim hayatımda böyle durumlar oldu çünkü :)

    YanıtlaSil
  2. Hoşgeldiniz öncelikle :).
    Adam şu sıralar acısını kabullenmekle meşgul, umalım da ilerde o da ne gerek vardı desin.

    YanıtlaSil
  3. Selam olsun gönderebileceğimiz acılara, bir zamanlar mutlu edip, sonradan bu adamı böyle koşturan...İnsan olup da yaşamayan var mı acaba?Güzeldi...

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. O acılar sayesinde yeniden ayakta, bir hedefi var aslında...
      Koşsun bakalım, sonu iyi olsun.
      Teşekkür ederim.

      Sil
  4. Umut her zaman var. Umut olmazsa devam edemeyiz.
    Bu arada blogunuzu takibe aldım bende beklerim.

    pelorina.blogspot.com

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Yaşamak için hedefler, hedefler için de umut şart..
      Hoşgeldiniz, uğrayacağım :)

      Sil
  5. Yanıtlar
    1. Hüznü seviyorum.
      Hoşgeldiniz sayın okuyucu :)

      Sil

Ben buradayım sevgili okur, peki sen neredesin?