Hikayen

Yazıp yazıp sildiğin hikayen dedi, senden başka kimin umrunda?
Buruk, kırılmış ve yitip gitmiş kahramanları vardı. Sonu bir türlü gelmeyen bu hikayenin ilk cümlesi ağlamaktı.
Büyük göz kapaklarını kimse görmesin diye kapatarak  -taşan bir baraj suyunun beraberinde bütün canlıları götürmesi gibi- sessizce ağladığı günü unutamamıştı. Dünyanın herhangi bir yerinde aynı anda onunla benzer bir acıyı yaşamış; sonrasında hayatına devam edebilmiş biri var mıdır acaba?

Kitap yazmalı dedi. Vahiy inercesine dökülen kelimelerin başkalarının da canını yakmasını istemezdi.
''Hoşçakal'' bir veda cümlesi olmamalıydı. Vedalardan sonra hoşça kalan olmazdı ki.
 Ucunda ölüme benzer bir ayrılış vardı. Ayrı ayrı nefes alış, alınan nefeslerin yeni bilenmiş bıçak misali geçtiği her yeri kan revan içinde bırakması kolay değildi.
 Giden için denecek söz yoktu. Kalan için çalan şarkılar vardı. En acı fimler, hikayeler vardı.
Kitap yazmalı dedi. Ama benden başka kimsenin canını yakmamalı. Okuyan biri mesela, sigara yakmamalı üstüne. Balkona çıkıp içinde gökyüzü varmış gibi dolu dolu üflememeli nefesini.
 Sonra dışarı çıktı. Gün yeni yeni ayıyordu. Karanlıktan sonra nasıl birden bire aydınlık olduğu konusunu Oğuz Atay gibi o da düşünüyordu. Köpekler vardı sokakta, evsizler onlarla yemeklerini paylaşıyordu. Kulağında Hırka çalıyordu. Koku meselesinin zihinde kalıcı izler bırakıyor olmasından nefret ediyordu. Hikaye unutulurdu, yazıldığı gibi çöpe gidebilirdi. Ömürde asılı kalan kokular öyle değildi.