Gece

Parmak uçlarından beynine kadar yeri vardı. Tıpkı damarlardaki kan gibi tüm vücudunda dolaşan, olmadığında yoksunluk belirtilerine yol açan bir maddeydi sanki.

Gurbet üzere doğulmuş bu dünyanın en beter sürgün yerinden bir geceydi işte. Yıldızlar göz yaşları buğularında kaymak üzere gibi görünüyorlardı. İçmeyi bırakmıştı. Bulanık yaşamayı sevmiyordu. 

Sevmenin her halini dibine kadar yaşadığı için acıyı da adamakıllı yaşayacaktı, kendini uyuşturmak anlamsızdı. Duygular ya var olmalı, ya da en dibine batmalıydı yerin. Çağdan dert yanan insanlar hiç samimi gelmiyordu artık.

İsteyen her şeyin en güzelini en sonuna kadar yaşardı. 

 

Şiirlerle arası bozuktu. Bazen öyle şiirler yazıyordu ki kelimelerin bile canı yanıyordu. Ömrüm yettiğince demişti. Sabır demişti. Ama sabır da yorulurdu işte. 

Yutkunamadığı bir damla anıdan okyanuslarda boğulmaktı payına düşen. Oysa bazı hayaller bazı hayallerle bir hayal dükkanı açmış olsa herkese yetecek kadar umudu vardı…

Kelimeler öyle herkese alelade kullanılacak şeyler değildi. Özellikle anlamayan biri için. Nefsi de nefesi de tükenmişti. Şuanda, tam burada son nefesini verse ruhu bile duymayacaktı. Bu yüzden kelime israfından kaçınıyordu. Bilirsiniz, israf günahtır.

Haberiniz olsun dedi. Bir kalbi yerden yere vurmak da öyle. Parçalı kırıklı, iyileşmesi güç bir fırtınanın ardından rüzgara ne iyi ettin de geldin denmezdi ki. Yere atılmış, ezilmiş tüm çiçeklerin yasından bir geceydi işte.

Sokaklarda tek bir köpek bile yoktu. Hani öyle zemheri, ıssız bir geceydi. Beklemek gurbettendir.

Gurbet de yorulur. Özlemenin güzel olduğunu her kim demişse yalandı. Özlemek her gün biraz ölmekti.

Papatyalardan bir yol yapsa, koşa koşa gitse yine de ölümdü sonu. Artık bunu biliyordu.

Gece her şeyin iki katı derlerdi, o da eksikti. Gece, bir gökdelenden atlayan insanın yere düşme süresi kadar uzun ve acı vericiydi. Ta ki yere düşüp yok oluncaya kadar...