Kadına El Kaldıran Adam Değildir!

Görsel alıntıdır

Yoğun günler geçiriyoruz ülkece; hiç yaşanmasaydı keşke o günler, dediğimiz. Utançla, nefretle anacağımız günler.
 Kendimiz, annemiz, ablamız, arkadaşlarımızın da bir gün başına gelmesinden delicesine korktuğumuz iğrenç şeyler.
 Kadına bedenden, ne giydiğinden öte bakamayan zihniyetlerle aynı gökyüzünde nefes alıyor oluşumuz bile içler acısı.

 İnsan olan bir şey yaparken benzer şeylerin başına gelebileceğini düşünür. Mesela bir yakını hamileyken hamile olanlara daha duyarlı davranır. Yaşlılığını düşünür, bir insanın çaresiz, muhtaç hale gelebileceğini düşünür... Düşünür işte yahu, insan olan düşünür!

Kumdan Kaleler

 Sapasağlam durmak isterdi hayatta. Her ne olursa olsun yıkılmamak, yoluna devam edebilmek. Ama isterdi işte..

 Kendi yaptığı sağlam kaleleri vardı. Aşılmaz sınırları...

Herkesin o sınırları geçmesine izin vermezdi. Veremezdi ki. İzin verirse kalesi yıkılır, şehrini savunmasız bırakmış olurdu. Böylece bir kez daha işgal edilirdi yurdu. En çok korktuğu şey buydu.

Olduğun Gibi Kabul Edilmek

 Önce kendi olduğu için severiz. Onu o yapan her şeyi, her bir zerresine kadar.

 Zamanla ruh eşi olayını kendi profilimizdeki insanı yaratmak yolunda heder ederiz. Kıyafetinden tutun da saç rengine, huylarına kadar değiştirmeye çalışırız. Hayalleri, umutları, düşüncelerine bile sansür uygulamaya çalışırız.