Annelik Üzerine

İki gün kadar önce memlekete dönüş yolunda yaşadığım bir olayı paylaşmak istiyorum sizinle. Otogarda, otobüsün yanında sigaramı içerken fark ettim onları. Otuz yaşına yakın eşofman giymiş bir kadın, yanında kırmızı çizgili kazak giydirilmiş üstü başı kir içinde bir çocuk.
 Kadının da çocuktan pek farkı yoktu aslına bakarsanız. Mesele kıyafet değildi ama dikkatimi çekmişlerdi.Yerime oturduğumda hemen sağ tarafımdaki ikili koltukta oturanları muavinin azarladığını gördüm. Napıyor bu adam derken yerdeki çöp yığınını fark ettim. Ne bulduysa atmış bizim hatun. Neyse dedim, taktım kulaklığımı. Kadın çocuğuyla zerre ilgilenmiyordu, hareket halindeki otobüste çocuk bir o yana, bir bu yana koşuyordu. En fazla üç yaşında olan bir çocuk fren anında orada kafasını bir yere vursa yaralanabilir, hatta ölebilirdi. Ama bizim anne müsveddesinin umrunda bile değildi. Arada bir muavin uyardıkça çocuğunu kucağına alıyor, en ufak hareketinde ona vuruyordu. Ha bir de çalan telefonu var tabi. Her açısında argo kelimelerle konuşup gapat gapat diyordu.

Bense ne dinlediğim müzikten ne de yaptığım yolculuktan zevk aldım.
Kadın çocuğa kaç kere vurdu sayamadım. Ama her vuruşunda boğazını sıkıp boğmak istedim. Her vuruşunda aklıma yeğenim geldi. En ufak ses değişikliğine bile ağlayan yeğenim...
Sonra bu yerlerde yatan, yerde bulduğu bisküvileri alan, annesinin şiddetine maruz kalan zavallı çocuğa baktım.
Bir de bu anne müsveddesine. Allah'ım dedim, Allah'ım. Anne baba olmak için her şeyini feda etmeye hazır insanlar varken bu kadına neden bu çocuğu verdin...
Annelik bu kadar basit olmamalı. İnsanlar bu kadar pislik olmamalı...
La havle çeke çeke yolculuğu bitirdim ama iki gündür o kadın aklımdan çıkmıyor. Sonra diyoruz ki bu hırsızları, sapıkları, eşini dövenleri de bir anne yetiştirmedi mi. Hayır efendim, hayır. Onları yalnızca anne müsveddeleri yetiştirdi.

görsel alıntıdır