Bir Parça Hüzün

 İçimin mevsimine hiçbir zaman uymayan havalar kah yaz günü üşütüyor, kah kış günü içimi
ısıtıyordu.
Sonbaharın gelişi zamansızdı bugün. Mevsimlerin birbirini takip ettiği zamandan bağımsız, bilmem kaçıncı kez yaşıyordum tüm bu olanları.
Her şey bütün aksiliğiyle gelen gri rüzgarın suçuydu. Yemyeşil yapraklarım şaşırmışlardı önce, daha sıkı tutunmuşlardı birbirlerine. Soğuktu, karanlıktı, hissizdi. Eski tadı yoktu işte. Olan biten her şey benden bağımsız gelişiyordu.
Başkasının hayatını uzaktan
izliyormuş gibi hissetmek ne berbattı. Keşke dur diyebilseydim gri rüzgara. Yapraklarımı sarartma, düşürme onları. Zaten benden geriye ne kalırdı ki onlar da giderse...

Gökyüzümde bir tane bile yıldız kalmamışken, kalbim sevmeyi milattan önce kaybetmişken, her gelen giderken, hayat yine de devam ederken sırası mıydı şimdi?
Dedim ya, keşke engel olabilseydim...
 Yalancı bir güneş vardı, içimi ısıttığını sanan. Ona kanıp kendimi çırılçıplak dışarı attığım bir gün rüzgarı da güneşin artık beni ısıtmadığını da acı bir şekilde fark edişimdi hayat...
Yapraklarımın birbirine tutunma çabası suya yazı yazmak gibiydi. Sonra birden yeşil sarıya, ışık karanlığa bıraktı yerini...
Ve gözlerimi sımsıkı kapattığım bir anda ilk yaprağım düştü yere, artık geri dönüşü yoktu. Ağaçlar vardı. Güzel ağaçlar. Yapraklarını döken, yaz geldiğinde yeniden çiçek açan...
Ama ben, ben sevgili okuyucu...
İlk gözyaşı gibi, ilk yaprağın da sonu yoktu.Zehrin akana kadar devam ederdi bu can çekiş.
İlk yaprağım düştükten sonra ne onları geri toplayabildim ne de yeniden filizlendim. Benim sonbaharım ölümdü.
Şimdi her yer sapsarı, soğuk ve karanlıktı...