Kekremsi Tat

Yorgun adımlarımı benden başka sayan olmuş mudur?
Yalpaladığımda kolumdan tutmayı düşünen
Göz yaşlarımla ıslattığım kaldırımlarda ayağı kayıp düşen
Leş gibi acıma üşüşen, sırasını bekleyen
Ağzımdaki kekremsi tada bakıp acı acı gülümseyen
Yok mudur acımı olduğu gibi gören?

Kendi Karanlığında

Bu yolları ilk yürüyüşünü hatırlıyordu. Ürkek, heyecanlı, güvensiz...
Sağa sola yalpalıyordu yürümeyi yeni öğrenmiş gibi. Elinden biri tutsa ancak denge sağlayabilecekti sanki...
Kalbi yerinden çıkarcasına atıyor, o her seferinde yeniden yerine koyarken yutkunarak gülümsüyordu adama.
Adam evet, yalnız değildi yola çıkarken.
Yalnız olsa korkmazdı zaten. Onun alıştığı hayat tarzı buydu çünkü. Hesapsız, kitapsız, hiçbir eşyaya ya da kişiye bağlı olmadan devam ederdi. İninde mutluydu kısacası.
Ne zaman çıkmaya çalışsa ışık gözünü alırdı.
Bu defa ışığa da, farklı yollara da evet demişti.

Atamadılar Sevgili Okuyucum

Atamadılar, atanamadım sayın okur. Hem de mülakattan aldığım 87 küsür puanla...
Ayrıntısına, yakarışlarına tabi ki girmeyeceğim o Allah ve ben arasında...
Kimseye diyemediğin göz yaşlarını sakladın mı sayın okur?
Türkiye 418.siydim oysa ben atancaktım, güzel öğrencilerimle imkansızlıklar içinde mücadele verecektim şu dünyada benim de dikili ağacım olsun diye.
Olmadı be. Sıralama açıklandıktan sonra tamam be, dedim oldu.
 Geceler, gündüzler, emekler, göz yaşları, bir gün bile dışarı çıksam çektiğim vicdan azabı, biriyle konuşurken kaybettiğim veya duş aldığım için bile üzüldüğüm, korktuğum vakitler için değdi.
Olmadı ama tüm o fedakarlıklar için değmedi, en azından şimdilik.