Onun Adı

                                                                                 

''Kimseye etmem şikayet, ağlarım ben halime 
 Titrerim mücrim gibi baktıkça istikbalime...''
Kalem dedi, kağıda dökmekten içini
İçinde, kendine bile yer kalmadı.
Öylesine doluydu ki içi
Düşündükçe içinden çıkılmaz bir hal alan hikayesine
Nasıl bir son yazsa kanıyordu
Canı yanıyordu adamın.
Kalemin mum misali eridiği
Ellerin yüreğe doğru titrediği
Uykularında hiç tanımadığı bir masal kahramanı ile

S'onsuz aşkına doğru bakıyordu.
Rüyalar bitmesin istiyordu.
Ama her sabah
Kime doğduğuna bir türlü anlam veremediği
Güneş doğuyordu işte
Rüya bitiyordu.
O sokaktan geçmişti kadın giderken, biliyordu.
Hiç bilmediği kokusunu bile hissediyordu.
O yüzdendi gün boyu o sokakta kalmak istemesi.
O yüzdendi o sokaktan kimsenin geçmesine izin vermemesi.
Deli diyorlardı arkasından, desinlerdi.
Kadını görmemişti ki onlar.
Yüreğinin içini açıp görmemişlerdi ki.
Gidişini izlememişlerdi ki çaresiz.
Bilmiyorlardı.
Uzun yürüyüşlerin
Uzun bekleyişlerin hazin sonu yine
Geceye devrediyordu nöbetini
Yıldızların arasından gülümsüyordu kadın
Ayaklarının altı ağrıyana dek yürümenin
Çözemediği bulmacaları vardı
Lambada titreyen alevin
Nasıl üşüdüğünü düşünüyordu uzun uzun
İçinden çıkamıyordu
Yaz günü üşüyordu adam
Hem de ne üşümek...
Unutmak istiyordu bu rüyayı
Ve kaleme kızıyordu Süreyya gibi
Bir daha onun adını yazarsan
Seni de kırarım diyordu...