Tutunamıyoruz Albayım

''Disconnectus erectus. Oğuz'cum Atay'ın literatüre kattığı en anlamlı kelime. Bizi Tutunamayanlar kitabını okumamışlar anlamaz. Okuduğunda bir daha eskisi gibi olamamışlar anlar ancak'' diye düşünüyordu. Turgut'un acısını bir kez daha yaşadı, Selim'in yokluğunu sonra. Turgut gibi bir trene binip kayıplara karışmayı da düşünmüştü, ama bunu yapmak için gücü yoktu.
 İnsanlar albayım, dedi. Gerçekten umursamıyorlar birbirlerini.
Sözlerinde ve davranışlarında samimi değiller. Bu yüzden insanlara, eşyalara tutunmaya çalışmaktan vazgeçeli çok olmuştu.
Yanından biri geçiyordu, şimdi olmazdı. Şimdi kendi kendine konuşmayı bırakıp onlar gibi görünmeliydi. Albayı yokmuş gibi davranmalıydı.
Konuşmaktan çok yazmayı tercih etmesi canım insanlar sayesinde olmuştu. Kitaplarla dolu bir odası, müziği, uzun bir yolu veya yolculuğu olsun yeterdi ona. Fazlasını ayık kafayla kaldıramıyordu zaten.
Albayı dışında kimseyle konuşmak istemiyordu.
Sevginin kapsayıcılığını düşünüyordu. Tek kelimeyle mutlu olmanın, dibe batmanın nasıl mümkün olduğunu.
Gülüşlerin ve gözlerin insanları birbirine bağlayıcı etkisini. Görmediği ve hiç görmeyeceği gülüşleri... Kendine bile itiraf etmekten korktuğu duygularını...
Elleri uzun saçlarında, gülümsediği siyah beyaz bir fotoğraf vardı. Hepsi o fotoğraftan olmuştu. O olmasaydı uzun yürüyüşlere, iç çekişlere yer olmayacaktı.
Arka fonda Sezen'den ben sende tutuklu kaldım çalıyordu. Kitaplar ve şarkılar olmasaydı unutmak daha kolay olmaz mıydı?
Gerçi delirirdi o zaman dışarıdaki sessizlikten.
İçindeki kulakları sağır edici sesleri şarkılarla, kitaplarla ya da yazıya dökerek bir nebze hafifletiyordu. Herkesin bir maskesi vardı. Onunki de mutluluk maskesiydi. Her zaman mutluydu.
Az içmeli dedi. Ama ayık kafayla da çekilmiyordu ki işte.
Doktora da söylemişti. Ağır ağır yaşıyordu, acele etmeden. Kimseyi yormadan, kimseye dokunmadan öylece yanlarından geçip gidecekti.
İçinde başlayıp yine içinde biten yolculuğunda ağır ağır ölecekti.