''Bir uçurumu sevmişim, düşmüşüm de düşmüşüm
Kağıttan kanatlar takmışlar bize, yırtmışlar bizi gökyüzüm
Bir yalanı sevmişim, kanmışım da kanmışım
Ayaklarına bir taş bağlayıp aklımı denize atmışım
Seni en çok ben mi sevdim bilmem ama
En güzel ben sevdim
En güzel ben sevdim
Seni en çok ben mi sevdim bilmem ama
En güzel ben sevdim''
En güzel ben sevdim''
Eflatun'dan dinlediği şarkıya bağıra bağıra eşlik etmişti adam. Tekrar tekrar dinliyordu.
Sevmek üzerine düşünüyordu bu gece de. Diğer evlerdeki mutlu insanlar uyuyalı çok olmuştu. Şarkılar en çok da gecenin dördünde haklı oluyordu. Gece dört, odanın ışıkları kapalı, kulaklıkta eflatun- bir uçuruma kanmışım...
Yatağını on dört gündür düzeltmiyordu. Kıyafetlerini de öyle. Birikmiş bulaşıklar, kirlenmiş, danığık bir ev, dökülmüş ve beyazlamaya başlamış saçlarıyla baş başaydı. Yalnızlık bu yaşa yakışmıyordu. Ütüsüz gömleklerle, insanlarla göz teması bile kurmadan yaşamaya çalışıyordu. Önce insanlara tutunmayı bıraktı adam, sonra eşyalara. Oğuz Atay'ın dediği gibi artık insan insana tutunamıyordu...
Sevdiklerini düşünüyordu. Çıkarsızca sevdiklerini... Hayatında bugün olan, geçmişte olmuş, gelecekte elinde kalabilecek olanları...
Her yüreğin harcı değil diyordu, gerçekten de öyleydi.
Kadında o yürek yoktu.
Uçurum kenarından, bir an bile düşmekten korkmadan koşmaktı sevmek. Ateşin içinde deli gibi yanarken acı hissetmemek...
Hesapsız, yarınsız...
Yanlış kişiyi doğru bir aşkla sevme günahının bedelini yaşıyordu.
Veda etmeden gitmek olmuş muydu?
Gitmekle gidilir miydi?
Bir fotoğraf karesi çarptı gözüne karanlık odada. Bunu evin en güzel köşesine asalım demişti kadın.
Öyle de yapmışlardı. Ağır adımlarla ışığı açtı. Işık kendi karanlığının gözlerini kamaştırdı. Gözlerini güçlükle açarak fotoğrafı eline aldı. O gözler yemin etmişti. Bir daha kadınla ilgili bir şeye ağlamayacağına yemin etmişti!
Ama yine durmadılar. Yaşlar aktı. Bu kez sinirlenmedi adam gözlerine. Kirpiklerinden süzülerek akan, kalbindeki yangına bir gram faydası olmayan yaşların inişini, ağzında kalan kekremsi tatla birlikte bekledi.
Fotoğraflar olmasaydı, şu şarkılar olmasaydı kim bilebilirdi ki kadının hayatının bir kesitinde olduğunu.
Kadın için bir andı o fotoğraf. Öylesine gülümsedikleri bir an. Adam için kadının her fotoğrafı ömür demekti.
Sevince ciğerini verenlerdendi adam...
Ciğer demişken, şu sigarayı azaltmalı diye düşündü.
Nah azaltırdı! Bu akılla nah azaltırdı!
Fotoğraflar diye düşündü. Fotoğraflardaki mutluluk gerçek değildi. İnsanların acılarını yapay mutluluklara çevirdikleri anlardan ibaretlerdi. Bundan olacak ki adam instagram kullanmayı sevmiyordu. Sahte gülüşlere tahammüllü kalmamıştı artık.
Unutmalı dedi, arkasında durulmayan bir sevginin peşinden nereye kadar koşacaktı ki?
Sevmeyi, sevgiyi bilmeyen ellere emanet etmemeliydi.
Uçurumları sevmemeliydi.
Düşmemeliydi.
Düşürmemeliydi.
Bir yalanı sevmemeliydi
Kanmamalıydı.
Ayaklarına bir taş bağlayıp aklı
Denize atmamalıydı.
En güzel sevmemeliydi.
Dedim ya, şarkılar en çok gece dörtte haklıydı.
Yine de geçici bir karardır "artık düşünmemek, yoluna bakmak, geçmişe sünger çekmek..."
YanıtlaSilÖyle kolay mı?
Unutmayı istemenin haksızlık olduğunu düşünürsün. Ne asil bir acıdır o! Çok güzel sevmişsindir ve bununla iftihar edersin. Yoğun duygular içinde debelenir durursun.
Diyor ya şarkıda:
"Ben seni unutmak için sevmedim,
Gülmen ayrılık demekmiş bilmedim,
Bekledim sabah akşam yollarını,
Ölmek istedim bir türlü ölmedim."
“Öyle kolaysa gel başımdan, kaldır at sevdayı” şarkısı geldi benim de aklıma. Zor sevgili okur, çok zor... Şarkının haklılığını düşünüp yine de sevmeye devam etmiştir adam hikayede...
YanıtlaSilpikuuu yapmamalııı :) şarkı sözleri ne hoşmuş yaa. eflatun, hiç duymadığım bir şarkıcı ama :) bi dee, o fotideki pozu hayatta veremem, çok korkarıım anneeee :)
YanıtlaSilBen de hiç duymamıştım bir gün radyoda denk geldi çok hoş bir şarkı dinle mutlaka deep :) Aynen ben de çok korkarıııım :)
Sil