Günce 4

 

Merhaba sevgili okur. 

Bilirsiniz, geceleri kendimle kalmayı severim. Olmayan bir hüznü yaşamayı şarkılarla...

Günlerim nasıl geçiyor olursa olsun bu hüznü yaşamayı ve yazıya dökmeyi seviyorum. Cem Adrian- Sana Bunları Hiç Bilmediğin Bir Yerden Yazıyorum şarkısını dinliyorum. Bir de kül şarkısı var ki bir saatlik versiyonunu açıp uzun uzun dinliyorum. Cem Adrian bağımlılık yapıyor. Sesi hiç eksik olmasın hayatımızdan...

Okullar yeniden tatil edildi. Evi yakın birkaç eş dostla görüşüyorum, onun dışında tüm sevdiklerim uzakta. Telefondan görüşmek durumunda kalıyoruz. O durum üniversiteye başladığım günden beri böyle. Kahrolsun bazı özlemler diyoruz efendim...

Miniklerle uzaktan devam ediyoruz. Ramazan olduğu, evde daha rahat geçeceği için sevindim, onun dışında okulların kapanması beni üzüyor. Miniklerimden uzak kalmak iyi gelmiyor bana. Son tatilde bayağı bunalmıştım. Evde bir farklılık, bir ses ihtiyacı hissettim ve görseldeki tatlı şeyi sahiplendik. 

Benim büyük bir sorunum var sevgili okur. Bir şeyi severken ciğerimi veriyorum ona. Her şeyimle onun iyiliği için çabalıyorum. Bu bir çiçek, bir taş, bir hayvan ya da bir insan olabiliyor. 

Hal böyle olunca Havuç'la da evde olduğum her dakika ilgilendim. Geldiğinde henüz yavruydu. Ellerimle besledim, alışması için çok çaba verdim. Henüz çocuğumuz yok ama bizim için o boşluğu doldurdu diyebilirim. Bir şey yesek, bir şey yapsak, dışarıda fazla dursak acaba Havuç ne yaptı, bugün hiç ilgilenemedim diye vicdan yapıyorum.

Onu öpmeden uyuyamıyorum. Biraz da duygu dolu cümleler sarf ediyorum (bu konuşmaların tüm hakkı yazar ve Havuç arasında saklıdır)

Üzgün olduğumda bazı şeyleri insanlara anlatmaktansa, hayvanlara anlatmayı tercih ediyorum. Bakışları çoğu insandan daha anlayışlı geliyor çünkü.

Geçen haftalarda ailem ziyaretime geldi. Bekarken nerdeyse ayda bir giderdim, dört aydır gitmiyordum. İyi geldiler bana. İyi ki geldiler.

Üzerimde yine o halsizlik ve hiçbir şey yapmak istememe durumu var ama pandemi süreci ve hareketsizlikten olduğunu düşünüyorum, ya da vitamin eksikliği. Eğer vitamin eksikliğiyse bayağı ağır bir eksiklik olmalı. 

Tuhaf şeylere şahit oluyorum. Çok tuhaf şeyler. Aklım almıyor bazılarını...

Kabul, bazen ben de acımasız oluyorum hayata karşı, ama bazı insanların cidden sınırı yok bu konuda.

Ölümün olduğu bu hayatta hiçbir şey çok da ciddi değildir diyor. Ama ben fazla ciddiye alıyorum. Yanımdan öylece esip geçen rüzgarı bile. Ölümü sık düşünür oldum bugünlerde. İntihar haberleri görüyorum sık sık, onun etkisi olabilir. Bir insan canından geçecek kadar ne yaşamış olabilir ki diyorum. Oluyormuş demek ki. O ruh halini gerçekten merak ediyorum...

'Çağımızı özetleyen çok güzel bir cümle okudum az önce. Sizinle de paylaşayım. 

''Siz beni insanlıktan, saffetten, samimiyetten, sevdadan iğrendirdiniz.''