Hani Bazen

 

Günlerin aynılığı, insanların sahteliği oldukça bunaltmışken; işi düşünce herkesin sevdiği, kalbini kimse dokunmasın diye avuçlarının arasında sıkı sıkı tutan biri nasıl olursa öyleydi.

 Bu böyledir. Kalp avuçların içinde güvendedir sanırsın önce. Avuçların terler, düşmesin diye daha sıkı tutarsın. Canın yanar, yine de bırakmazsın. Kirlenmemiş sandığın ama aslında hep kirli olan duyguları yine ve yeniden yaşamaktan korkarsın delice.

Korkuyordu elbette. Kalp öylece bir başkasına emanet edilemezdi ki. Bu öyle kolay değildi. Sevmek nedir bilmeyen biri için bu kısa yoldan intihar demekti. Ama son yıllarda öğrendiği en büyük öğreti hayatta her şeyin mümkün olabileceğiydi. Hikayeler hiç beklenmedik zamanda esaslı adam ve kadınla başlardı.

Dünyadaki tüm güzel yüzler, tüm güzel sesler, tüm güzel kalpler onda toplanmış gibiyse ne olmuştu yani?

Ateş rengi bakışları kor kor yakarken içini, bakışları değse yok olacak gibiydi. Sesini duymak kalp ritimlerini bozacak kadar zararlıydı.

Siz hiç

Bir insanın size

Delicesine kızdığında bile

Ne güzel kızıyor be dediniz mi?

Gururunuzdan yaptığınız sağlam kalelerin toz bulutu gibi dağıldığını gördünüz mü birden?

Baktıkça, düşündükçe ağlamak istediniz mi?

Demediyseniz, uzaklıklara, maddi şeylere bakmadan bir kalbe bağlılık hissetmediyseniz sakın sevdim demeyin. Onun adı aşk değil. Onun sonu kavuşmak değil.

Zamanla arası iyi olmayanlar bilir.

 Zaman lanettir, pişmanlıktır. Zaman hiç olmayan ve hiç olmayacak şeylere hep gebedir. Yaradır. Yaradan'dandır ama yaradır.

Ve yine o yaraları kapatmak için geçen süredir. Şükürdür. Beklemektir, delicesine özlemektir.

Zamanla arası iyi olmayanlar çok iyi bilir, kaybetmenin de kazanmanın da iki insanın iki dudağı arasında olduğunu.

Ağzından alınan, uçup gitmesin diye ağızda saklanan bir nefes. O nefeste boğulan bir kalp, içinde aynı yüzden binlerce bulunan. 

Her yüz, yaşamaya sebep. İki dudak arasında bir nefes. 

Yaşamak işte, böyle güzel.