Yaralar ve Kelimeler

Kimden kaç şiir, kaç damla gözyaşı gittiğine zerre ilgi duymayan

Kaldırımdaki papatyalara bakmadan ezip geçenlerin dünyasında

Bir keman, piyano, şiir dinlemeden ölüp gidenlerin

Neler eksildiğinden çok ne kopardıklarına bakan kör gözlerin

Ekmeğini paylaşmayı bilmeyenlerin

Adım attığı her yere zarar verenlerin

Sevmekle merak etmenin doğrusallığı üzerinde düşünmeyen

Aynı ipte oynayamayan cambazların

Çareyi ipi kesmekte bulduğu dünya burası

Burada her şey bir şeyi sevmekle başlar sananların hayal kırıklıkları

Aslında her şeyin bir şeyi sevmekle bittiğini anladıkları yerdir

Gidecek yeri olmayanların sonunda her yolculuğun 

Kendilerine vardığını anladıkları yerdir

Bu yüzdendir ki insan en çok kendini sevmeli

Kendine yetmeli

Ağlarken bir omuz bulsa bile

En çok kendi silmeli gözyaşlarını

Sabaha karşı şiirimsi şeyler yazmayı severdi. Şu sıralar hayatın ekmek kavgasından, çıkarlardan başka bir anlamı kalmamasına oldukça içerliyordu. Sevmenin, merak etmenin, içten bir nasılsın sorusunun insanların dünyasında nasıl da yok olduğunu görmenin iç çekişiydi bu.

Her şeyin şipşak hallolduğu bir çağda otomatikleşen yalnızca telefonlar ya da makineler değildi. Duygular da basmakalıp, seviyorumlar alıntı, sövüyorumlar alıntı, düşünceler alıntı.

İnsanın her konuda kendine ait cümleleri olmalıydı. Basit de olsa bir cümle kurmayı çok görmemeliydi karşısındakine. Mesela bayram mesajları. Herkese aynı, uzun, o aptalca mesajı kopyalamak yerine karşıdakine ismiyle hitap ederek bayramın kutlu olsun yazmak daha içten geliyordu ona.

Her sabah karşılaştığı iş arkadaşının gözlerine bakmadan, bazen baksa bile nasılsın dedikten sonra yoluna devam etmesi çıldırtıyordu mesela. Ya nasılsın demesin, ya dursun ve gerçekten nasıl olduğumla ilgilensin diyordu. Yarı içtenlik ona göre değildi.

Her insanın bir hikayesi vardı. Hikayesini bilmediğiniz bir insanı asla sevemezdiniz. Bu yüzden insanları gözlerinin içine bakarak uzun uzun dinlemeyi severdi. Arkadaşlarının çoğu sen benim psikolojik danışmanım gibisin, sana anlatınca çok rahatlıyorum derdi. Çünkü yarı içten değildi. Çünkü hikayesini merak etmediği kimseye sormazdı. Nasılsın bile demezdi.

Bu yüzden insanların yüzde altmışının samimiyetsiz halleri onu bunaltıyordu. 

Kitaplarda altı çizili, başkalarına ait cümleler yara olamazdı. Her yaranın kendine ait bir kanayış şekli ve derinliği vardı. Ve ona göre her insan elini kalbine koyup nereden canı yanıyorsa, ne kadar kanıyorsa, nelerle mutlu oluyorsa kendine özgü şekilde ve bir şekilde birilerine anlatmalıydı. Hiç değilse yazmalıydı. Yaralarına ve kendine en azından bunu borçluydu.

Ve herkes bir gün son şiirini, son yazısını yazmalıydı. Dünyada küçük de olsa bir iz bırakmalıydı. Bu gece de son olmasını dilediği bir izi bırakıp, yaralarına üfleyerek uykuya daldı...