Kara Delik

Kahverengiden yeşile doğru ilerleyen bir renk cümbüşüydü ortasına düştüğüm kara delik. Dikkatli baktığımda kaybolmasam, ezbere bildiğim dikenli yollarında yürümem işten bile değildi.

Kayıp, soğuk, rengini yitirmiş gecelerdeki bütün iç çekişler yarım gülümsemendendi. Gülümserken ağzının kenara doğru kaymaya başladığı ilk andan itibaren yüreğimde filizlenen çiçek bahçesinden habersizdin tabii. Haberi olsa böyle bir çiçek bahçesine nasıl kıyardı ki insan?

 Her insan dedik, farklı bir hikayedir. Bir davranışın, bir sözün o insanın dünyasında ne ifade ettiğini, neleri değiştirdiğini hiçbir zaman gerçek anlamda bilmeyeceğiz. Mesela sen kara delik, içinde kaybolduğum zamanlarda hissettin mi çırpınışlarımı?

Şimdi gideceğim yere vardığımda yarım kalan her şarkı, annesini kaybetmiş her yavru kedi, sokak ortasında dilendirilen her çocukta, varlıkta, yoklukta, ölümde, savaşta ve bir bebeğin kokusunda sen.

Hiç olmadığın bir varlıkta, hiçlik olarak, her şeyden daha çok kapladığın yeri kara delik, hissettin mi hiç?

Enginarın kalbinden bile olsa, sende de var mıydı?

Dikenlerin kanatmasaydı, kalbinin yerini bulup sevebilir miydin sen de?

Özlemlerin ve gerekliliklerin akıllara durgunluk veren acısından, bir miktar kekremsi tat bulaştı mı sana da?

Üzerimde ne olduğunun hiçbir önemi olmadığı havalarda kah ağlayarak, kah uzaklara dalarak yürüdüm ben. Yürüdüm, yol bir yere varmadı; yardan başka varacak yeri olmayanlar nereye gidebilirdi ki hem tüm sarsıntılı yenilgilerinden başka?

Hangi yöne dönsem gözlerin vurmadı mı en savunmasız anlarımda?

 

Ayak tabanlarım adım atacak gücü bulmaz da, uykudan gayrısı da seni benden alamaz.

Rüyaların imkanlı imkansızlığında nadiren de olsa kokunu hissederek sarılmanın, artık hayat burada bitebilir dedirttiğinden mesela, haberin var mıydı?

Talan ettiğin çiçek bahçesinde kurulan mahşer yeri kalabalığında bir mahkemeden sesleniyorum. Kokunun bulaştığı bütün çiçekler senden şikayetçi. Değer vermek ve güzel sevmek konuları üzerinde günlerce konuşabiliriz, fakat bize ayrılan sürenin sonuna geldiğimiz için son söz olarak sevgili Tanrım, kalplere böyle sevmek yasaklanmalı, mahkemelerce böyle güzel gülmek ve umarsızca gitmek yasaklanmalı.