Ah Nesiller

görsel alıntıdır

Şimdi salonda annem ve anneannemle oturuyorum. Bir saat kadar önce yeğenim, eniştem ve ablam vardı.
Çok değil, birkaç sene önce yeğenim kadar küçük olan bendim. Çevreme karşı duyarsız, bir o kadar da dikkatliydim. Oyunlarla uğraşırken kocaman ela gözlerimle yetişkinleri gözlemlemeyi de ihmal etmezdim.
Bir abur cubura, ne alırsan bir milyoncudan alınmış bir güneş gözlüğe ne çok sevinirdim.
Biri saçlarımı tarasın, beni süslesin isterdim.
Müzik kanalından bir şarkı açar ve kimsenin olmadığı zamanlarda şarkıya eşlik edip dans ederdim.
Şimdilerde ise dans etmekten hiç hoşlanmıyorum.



Sonra büyüdüm. Benden daha küçük kuzenlerim oldu, ama ben hep çekirdek ailemin en küçüğü olarak kaldım. Çocukken benimle ne kadar ilgilenildiyse o kadar da sevdim başka çocuklarla ilgilenmeyi.

 Yeğen, teyze, anne, anneanne, anneannenin annesi, dede derken kocaman bir ailenin bilmem kaçıncı kuşak üyesi oluvermişim.
Bugün zamanın hızla akıp gittiğini bir kez daha anlamış oldum.