Gözyaşları

görsel alıntıdır

Her biri yağmur damlası gibiydi gözyaşlarının. Onlar gibi istediği yere düşüyor, istediği yerden yolunu çizerek akıp gidiyordu...
Belki bir kaldırıma, belki bir küçük çatı kenarına konuşlanmış kul yuvasına, belki de daha önce dökülen damlaların biriktiği bir çukura...
Her bir gözyaşı damlası farklı dünyalara ait oysa.
Yeni doğan bir çocuğun çığlık atarak ağlaması, annesinin mutluluk gözyaşları ya da orta yaşı geçeli çok olmamış dedesini kaybeden çocuğun gözyaşları...
Yani duygular farklı olsa da gözyaşları hep aynı akıyor aslında.
Şebnem Ferah'ın da dediği gibi ''gözyaşlarımızın tadı aynı.''
Tıpkı yağmur damlaları gibi gidecekleri yolu kendileri belirliyor ama. Silebildiklerimizi siliyoruz. silemediklerimiz de birikiyor aslında yıpranmış, kuraklaşmış çukurlarımızda. Bazen göz kapağı altımızda bu çukur, bazen yanaklarımızın kenarında...
Belki de diyorum ağladıkça çıkan hıçkırıkların sesi olmasa birikintiye düşen gözyaşı damlalarını daha rahat duyarız.
Düşünsene be ahmak adam, dedim bi keresinde kendime.Yolda gördüğüm ağlayan çocuğa bakarak, kim bilir dedim hangi gözyaşı damlasına duyguların imzasını atarak damlatıyor gözlerinden. O imza hangi mendilde, hangi kıyafetin kolunda ya da hangi insanın omzunda duygulara kanıt olarak duruyor acaba...
Düşünsene...
Velhasıl kelam yine bu gece başka aktı gözyaşları; kimi sevinçten, kimi hüzünden. Ama hepsi aynı yerde buluştu ve buhar olmak, içinde taşıdığı duygunun imzasını gökyüzüne taşımak için biriktiler bir yerde. Ve bir sonraki duygunun imzasını görmek için beklemeye başladılar.
Ve gördü ki adam gözyaşı aslında insan demekti, insan olmak demekti.
Gözyaşı büsbütün insan kadar değerli ve insan kadar gerçek bir varlıktı...


Sevgili okucu, yazımız bloğumda zaman zaman misafir edeceğim bir arkadaşıma aittir. Sevgiler.