Sevgili Günlük

görsel alıntıdır.

Sessizliğin verdiği huzuru fark etmek 20'li yaşların üstünde mümkünmüş meğer. O ardı arkası kesilmeyen heyecanlı konuşmaların, hedeflerin yerini sukuta ve oluruna bırakıldığı yaşlar... Sessizlik iyi olmasına iyiydi de bazı günler dayanılmaz hale geliyordu. Sürekli yalnızlık ve sürekli kalabalık hiçbir insana iyi gelmezdi..
25'ine yaklaşırken hayata dair en büyük kazancı tansiyon düşüklüğü ile seyreden derin sessizlikler olmuştu.



 Geceye bir söz bırakmak isterken eskiden bir çırpıda dökülen sıkıntıların artık içinde bir tortu olarak kalması zor. Zehrini dökememek zor diye düşündü.
 Hem kime dökecekti ki? Burada bu kimsenin onu tanımadığı yerde gücünü toplasa bile avaz avaz, kime anlatacaktı?
 Sevdiklerinin hepsi kendinden uzakta yaşıyordu. Nedeni ne olursa olsun çok zordu. Burada insanlar çıkarları için her şeyi yapıyorlardı. Çıkarlarının bittiği yerde selam vermeleri dahi mümkün değildi.
Onun cehennemi de burasıydı. Günlük yazmaya karar verişi bu şekilde başlamıştı. Zaten bir insan yazmaya başlamışsa artık medet ummayı bıraktığındandı. O da bırakmıştı. Ağlayarak kelimeleri güçlükle karalamaya başlamıştı.
''Sevgili günlük:
..... ''