Meftun

Sabahları uyandığında, geceleri uyuyamadığında, yüzünü yıkarken, bir şeye bakarken, bir şey dinlerken, bir kediyi severken, ağlarken ve gülerken hep aynı şeyi düşünmektir.

Elini her uzattığında yakan; tutunmazsan uçuruma düşeceğim sandığın kızgın bir demirdir.

Her yerinde dağlanmış izlerini gururla taşımaktır bir ömür

Koskoca gökyüzünde sana nefes olacak tek bir alan kalmamış gibi hissetmektir yokluğunda

Batıla Hak gibi inanmaktır yeri geldiğinde...

Paramparça olup kendini yeniden birleştiren

Ardından yeniden parçalanan bir kısır döngünün içinde kalmaktır.

Aldığın nefesin boğazından başlayarak kalbine kadar bir bıçak gibi kestiği anlarda gık bile diyememektir.

Düzlükte yürümek varken, yokuş yukarı koşmaktır.

En verimsiz arazilerden, köksüz bitkilerden çiçek beklemektir, bir gün baharın geleceğine inanarak.

Yıkılmış, tarumar olmuş evlerden yuva beklemektir.

Sana yazılmış sandığın şarkıların aslında hiç var olmadığını öğrenmektir.

Derinlerinde inci tanesi aradığın okyanusta vurgun yemektir.

Gözünü kapattığında kocaman bir ''sanmaktan'' ibaret olduğunu görmektir.