Haberin Yok

 

Sabah doğan güneşten, gece beliren yıldızlara kadar oturulmuş bir bank sessizliğinde, biriken göz yaşlarımda boğdum senli hayallerimi. Sesini de sessizliğini de sevdim ben. En çok, hiç yokken özledim seni. Öylece, hiç var olmamış gibi, ardında bıraktığın enkaza rağmen gidişinde de sevdim...

Dar ağacına giden yamaçlarını koşa koşa tırmandım da elime batan kıymıklarına bir ah bile demedim. Dizlerimin dermanı kesildi de bir of demedim. Bazı yaralar vardır, yaratanından ötürü sevilir. Yaratan dediysem, sebep olan. Bende, ve bendeki bu şeylere sebep sen değil miydin?

Var eden değildin belki, şekillendiren sendin ve haberin olmasa da bu çürümüş bünyeyi ağır ağır yok eden sen olacaksın. Ve bundan hiç haberin olmayacak.

Gülerek asılmaya giden adamların hüzünlü cesareti var üzerimde. Çocukken de böyle aptal aptal gülümserdim ben. Babamın ilk tokadında da gülümsedim, ölümünde de.

Ölmeden ölmeyi nasıl anlatayım ki sana?

Boğazına oturan bir yumruyla çoğu zaman soluk almakta güçlük çekip, soranlara yorgunumlarla geçiştirilen bir iç çekiş. Bir iç çekiş ki seksen sene yaşamış bir adamın son günleri kadar pişmanlıklarla dolu.

Zamanında uzatmadığın bir el yüzünden kaybettiğin çocukluğun desem? ANLAR MISIN ÖLMEYİ? Çocuk dediysem, hayallerini yaşayan herkes çocuktur benim gözümde. Ve insan en çok sevdiğinin yanındayken çocuktur.

Odadasın, camlar sonuna kadar açık ama nefes alamıyorsun. Gökyüzü olup sonsuza karışmak istiyorsun, olmuyor.

Rüzgarlı ve yağmurlu bir havada yürümeye çalışıyorsun, olmuyor. Ya şemsiye ters dönüyor, ya yağmur damlalarıyla göz yaşların birbirine karışıyor. Sigara yakıyorsun, rüzgar hepsini bitiriyor. Oysa ben sevmem sigaramı paylaşmayı.

En korunaklı yerin sandığın evin ufak bir zelzelede yerle bir oluyor mesela. Ev değil de, içindeki eşyalar, yaşanmışlıklardır aslında canını yakan.

Issız bir sokakta, takip edildiğini düşünüp korka korka ıslık çalıyorsun, gittiğini sandığın yer aslında çıkmaz sokak oluyor, öylece kalıyorsun gölgenden bile korktuğun yol ortasında.

Ölüm değil bu, ölüme doğru yaşama şekli aslında. Yani alınan her nefes ölüm için, ölüme göre, ölüme doğru.

Yaşım çocuktu sen varken. Ruhumda uçuşan, sana hediye aldığım balonlar. Hayallerim yerden gökyüzünün çatısına kadar birikmişken, sen öyle güzel bakarken, öyle içten gülerken

Yakıştı mı öylece ölmek?

Şimdi kimi sevsem sen, kime baksam gözlerin, kimi duysam senin sesin. 

Şimdi ben

Kaybolmuş bir çocuk

Tekmelenmiş bir sokak köpeği

Kırılmış bir tabak

Depremde yıkılmış bir bina

Sudan çıkmış bir balık

Haykıran insanlar

Akşamlar

Kurulan tüm cümlelerin gizli öznesi

Olmuş ve olacak tüm doğal felaketlerim.

Şimdi ben

Nereye baksam sen...