Zehir

Güneşin batışında her akşam, şahsıma münhasır yangınlarımdan, bir kor düşmez mi yüreğine?

Bana şifa olmayan ilaç, sana zehir olmaz mı?

En güzel cümlelerin, en güzel betimlemelerin katli ancak yanlış bir adreste mümkünken, mümkünlerin nasıl imkansıza dönüştüğünü kahkahalarla ağlayarak izledim ben.

Biliyor musun sevgilim, Tanrı'nın yeryüzündeki gülümsemesi artık yalnızca azabı. 

Cümle değişti. Tanrı'nın en büyük azabı yeryüzündeki gülümsemesidir artık.

Bu hayat benim

Bu hayat benim değil. 

Bu eller benim

Bu eller benim değil.

Benim olsaydı ellerimden kayıp giden ellerini, hayatımdan kalbimi dağlaya dağlaya gidişine izin verir miydim hiç?

İnsan içine atmamalıydı. Çığlık çığlığa bağırmalıydı acısını. Ki acısı biraz olsun dağılsın. İçimden çıkıp yine içimde yankılanan, her yankıda kulaklarımı, kalbimi, gözlerimi mil çekilmiş gibi yakan bu acıyla söyle sevgilim, nasıl yaşanır?

Aynalarda ölsen bile temizlenmez ellerinin izi, dediğin bir kalp sancısıyla nereye gidersen git, yol da acı da içindedir, geçmez.

Kaç intihar planı kurtarır hayatımı?

Şifamı zehir eyleyen bu hayattan artık hiçbir beklentim kalmamışken söyle, hangi mutluluk yalancı gülümsemelerimi bile güldürebilir?

Aklımın iplerini hiç bilmediğim diyarlara saldım. Arayışta değilim. Sonda, en sonda aklım. En sonu bekliyorum. En sonumu bekliyorum.

Ellerim sevgilim, eldiven takıp korunduğum sarı siyah tuğlaların en keskin uçlarında törpülediğim ellerimden, hiç tutmadığım ellerinin izi geçmedi.

Gözlerim sevgilim, hayalimdeki kimsesiz evlerin hiç doğmamış çocuklarının hüznünden bir parça kopardı da yaşlarımda kokun geçmedi.

Saçlarım sevgilim, uçlarına kadar kırıldıkları her yerde senden bir parça bıraktılar da yine de senden geçmediler.

Ayaklarım sevgilim, senden geriye giderken bile çıkmaz sokaklarda, cılız bir sokak lambasının ışığındaki umuda sığındılar da yine de geri dönmediler.

Bu ev, artık yuva değil. Bu duvarlarda artık ismin yerine dünyanın herhangi bir yerindeki hıçkıra hıçkıra yazılan en acı cümlelerden derlenmiş, her satırında gözyaşı olan bir roman yazıyor.

Bu roman acı, bu roman cinnet, bu roman ölüm.

Bu ev artık yuva değil.

Benim kapılarım artık sana açık değil.

Bu hayat benim.

Bu hayat benim değil.

Bu eller benim.

Bu eller benim değil.