 |
| Evim… |
İnstagram’a nadiren de olsa baktığımda ana sayfaya hep depremle ilgili videolar düşüyor. Enkazlar, insanların çığlıkları, sevdiklerinden ses alma umuduyla bağırmaları; onların yokluklarında duyulan yas; bu acı, ciğerimi deliyor…
Sahi o gece neydi öyle, rüyayla gerçeklik, kıyametle dünya arası; seslerin, dumanların, çığlıkların birbirine karıştığı o mahşer yeri gerçek miydi?
Koskoca dolabın kalkmamızdan saniyeler sonra yatağın üzerine düşmesi, kapı aralığı ve birbirimizi tuttuğumuz halde düşmemiz, savrulmamız; evde ayakta durabilecek her şeyin devrilmesi, mutfakta buz dolabı ve tüm dolapların içindekilerin yerlere düşmesi gerçek miydi?
Ya tüm bunlar olurken hepsi zihnimde gölgelenmiş olan sesler?
Aşağı inerken defalarca donup kalmam, apartmandan düşen su depoları ve güneş enerjileri üstünden geçerek gitmemiz, Duygu’ya sımsıkı sarılmam, gerçek miydi?
Arabanın her yerini delip geçen tuğlalar, camların üzerine oturup saatlerce sırılsıklam beklememiz, gerçek miydi?
Yolda geçerken gördüğümüz rönesans rezidans ve yıkılan onlarca bina, gerçek miydi?
Ya saatlerce kafamdan temizlediğim cam ve duvar parçaları, gerçek miydi tüm bunlar?
Öğlene kadar bu rüya değil mi uyanacağız dediğim, öğle saatlerinde bu rüya değil dediğim o anlar, yitip giden canlar, acılar, üstüne basıp geçtiğimiz her şey, gerçek miydi?
Nasıl bu kadar yüzsüzce, umarsızca akıp gider ki zaman bunca acıdan sonra?
Hayat, bizi çok incitti.
Takvimde bir gün, bir yaprak var ki her geçen gün ciğerimizi delip yok ediyor.
Ben Merve. O gece ölümü gördüm. Ve anladım ki bir şey, olacağı varsa olur; korkmanın anlamı yok. Artık depreme dair hiçbir şeyden korkmuyorum.
O gece ölmedim. Ama ruhum artık buralarda değil.
06.02.2023
Antakya/Hatay
Hem size yazmak istedim hem de ne diyeceğimi bir süre bilemedim. Ne yazsam ne söylesem eksik olacak gibi hissediyorum. Öyle bir gün ve öyle bir acıydı ki, hepimizde acı bıraktı. Bu öyle bir acı ki, kimimiz halen o günde kaldı kimimiz de yaşamaya çalışırken o acısını yanına aldı. Allah'ım o güzel kalbinize serinlik versin inşallah. Biliyorum o acı hep ortada duracak ama yaşadıkça yanına güzel şeyler de eklenecek. O acıdan yeni yeni umutlar da filizlenecek. Siz yazmaya devam edin lütfen, iyi gelen ne varsa içinize serinlik veren neyse onu yapın. Çok sevgiler
YanıtlaSilBazen ben bile ne diyeceğimi, ne düşüneceğimi bilemiyorum. O yüzden sizi anlıyorum. Sanırım siz de etkilendiniz depremden, hepimize çok geçmiş olsun.
SilEvet… İzleri hiç silinmeyecek biliyorum ama hafifleyecek, bu hafifletici güce inanmasam, görmesem dayanamazdım heralde. Çok teşekkür ederim içtenlikle yazdığınız için. (Oturum açma sorunundan dolayı yorumlarda anonim görünüyorum- Gizli Özne)
Ben de Annabell gibi hissetmiştim.. Geçmiş olsun sevgili Gizli Özne..
YanıtlaSilDüşünmeniz yeter, çok teşekkür ederim… (Gizli Özne)
SilMerhaba, Thank You for your articles. BTW Greetings fellow bloggers from Indonesia i want be your friend :)
YanıtlaSil