Yakamoz

 Eşsiz yaz meltemi ve tenini zaman zaman ıslatıp giden dalga sesleri arasında gözlerini sımsıkı kapatmış, uzanıyordu kadın. Yanından geçen insanların, kumdan kaleler yapan ve koşuşturan çocukların sesini duymuyordu. Kalabalıklar içinde kendi kabuğuna çekilmişti. Birçok insanın aksine bunu yapabildiğine öyle çok seviniyordu ki..

 Bir yolculukta, evde, işte veya otelde olması çok da fark etmiyordu. Nereye giderse gitsin içten içe kendini yok eden kanserli bir hücreden farkı yoktu. Başka şeylerden, insanlardan uzaklaşmak kolaydı. Fakat uzaklaşmak, kendi’nden olmuyordu hiçbir zaman.
 Empatinin ne olduğunu anlatır dururduk insanlara. ``Kendini başkasının yerine koyma sanatı’’ derdik     adına. En büyük zırvalığın bu olduğunu daha çocukken yaşadığı karın ağrılarından öğrenmişti. Ağrısının aynısını çekmeyen kimse onun ne hissettiğini ASLA anlayamazdı.
 Duygusal olarak nitelendirdiğimiz acılar da tıpkı böyleydi. Hatta bir ayrılığı yaşamış iki insan arasında bir çocuğun ''seni şu kadar seviyorum'' derken ellerini açtığı sonsuz mesafeden daha büyük bir fark olabiliyordu. İşte kadın mavi düşlerini bu düşüşte bırakmıştı dibini bilmediği bir uçuruma.
 Hisler arasındaki bu uçurumdu kadını günlerce, gecelerce gözü kapalı bir uyanıklıkta tutan...

Onu ayakta durmakta zorlayacak kadar acıtan bir şey, nasıl olurdu da o adamın kalbini teğet bile geçmezdi? '
''Yok saymayı ben senden öğrendim'' şarkısını çok severdi kadın. Yok saymayı öğreneceği güne değin  sayısız kez kanattığı bu yaranın bandını bir daha açmamaya karar verdi o gün sahilde. Önce gecenin karanlığında yakamoza ağladı, sonra doğan güneşe. Yeni güne adamın onu terk ettiği sahile bir daha uğramamak üzere veda ederek başladı.