Umut

 Perdeler çekilmiş, karanlık gibi olsa da güneşin yürekte sıcacık hissedildiği, o en güzel kahvaltıların uykulu uykulu hazırlandığı; keyifli ve uzun çay sohbetlerinin yapıldığı sabahları iyi bilir aşıklar.

 Kadın da onlardan biri oluvermişti işte!

Yanında olmak her zaman maddesel bir şey değildi. Bunun ne demek olduğunu çok iyi biliyordu. Ruhun bambaşka evrenlerde yaşadığı, bedenin aslında oradan çok başka bir yerlerde olduğu anlar, anılar vardı.

Bir sesin, bir bakışın, bir kelimenin anlamı altında ezilmek ya da yeniden doğmak'ı nasıl yarattığını tarif edemezdi. Ama yaşadığı şey tam olarak buydu.

 Gözü bir an dalsa, yüzü geliyordu. Ne zaman bir sessizlik olsa, sesi kulaklarında çınlıyordu. Kadın sadece yürümek istiyordu. Yürümek ve uzun uzun düşünmek. Şu aptal gülümseme, yaş kaç olursa olsun ele veriyordu insanı. Bunun adı aşktı. Özlemek adamın suretinin diğer adıydı sanki. Kalbin kan pompalamaktan başka, bir ismi her an anarcasına atışını sahibinden başkasının duymayışı ne kötüydü. Adam ona, belki de yıllardır fark etmeden üzerini örttüğü, terk edilmiş, tozlanmış ama çok kıymetli bir mücevheri bulmak gibi hissettirmişti. 

Günlerce uğraşılmış puzzle'ın kaybolan en can alıcı parçasını bulmak gibi. Kana kana içilen ama bir türlü doyulmayan soğuk su ya da.
''Sen girmeyen eve rakı girer
Birlikte girseniz, ah ne güzel bu gece
Hayalle gerçeğin uyumsuz filmi
Mümkün mü delirmemek?''
Tüm bunları düşünürken Onurcan Özcan- Çilingir çalıyordu arka fonda. Gecenin sonsuz huzurunu kokluyordu sigarasından bir nefes daha çekerken. Gökyüzüydü ciğerlerine dolan...

 Kalplerin bir olduğu yerde kimin ne iş yaptığı, kaç yaşında olduğu, kim olduğu, yolu, solu önemli değildi işte. Önemli olan tek şey aşktı. Kurulan hayallerin yüzlerde, aynı anda yarattığı gülümsemeler bir gün gerçek olacağına inançtandı.

Ve bir an bile bitmek bilmeyen umuttan...