İstemem Söz Sevmeni

Sigarasının bitmek bilmeyen izmariti, sesini kısamadığı bir şarkı, gözlerini ayırdığında kalbini terk eden göçebe kuşlarla yaşamaya başlamıştı.. Gececil kuşlarla....
Hayal etmeye dahi korkulan bir düşün, düşüşten başka şansı var mıdır ki?
Yaşın, yaşanmışlığın, yaşanmamışlığın laneti diyordu adına.
Zamanın ilaç olmasını umduğu zamanda ansızın bir kalp çarpıntısıyla gececil kuşlar gidiyordu. Gitmesin istedikleri sığmıyordu kabına...

Uykusuzluktan kan çanağına dönmüş gözlerine sorsaydı belki bilirdi. Sustukları büyümezdi içinde. Bir söylediyse, bir sustu. Bir yazdıysa, bir sildi.
Yaşanan her şey ondan bağımsız ilerliyor gibiyken, ellerini tutmak mümkün değilken, nasıl olabilirdi ki yaşamak?
İmkansızlık denizinde yüzmeye çalışmak hangi kara canlısının haddineydi?
''Hem..
Bu yaştan sonra, sırası mıydı sevmenin?''
Yine de...
Bir selamına razıydı gececil kuşların...

''İlelebet aşk bu bendeki
 Kör olası yaktı içimi
 Ara sıra uğra kalbime 
 Oyunun içinde tut beni
 İstemem söz sevmeni
 Ziyadesiyle şerdeyim
 Gece gündüz oldu
 Bir yalansa kefaletim
 Ödeyeli çok oldu...''