Maske

 Uyandığında boğazını yakan tada, dağınık saçlarına aldırmamıştı. Mor bir balonu andıran göz altları, şişmiş gözlerine de...

Tam beş yıl boyunca aynalara bakmamıştı. Sonra aynalara bakmamanın içindeki kötüyü kaybetmediğini, o hep yanan kor ateşe bir damla faydası olmadığını fark etti. Artık en azından aynada gördüğü aksine katlanma gücü olduğunu hissediyordu.

 Kabusları vardı. Kimseye anlatamadığı, içinden çıkamadığı. Anlatılması ve yaşanması mümkün olmayan.

Bir yerde okumuştu. ''Neden öyle olduğu ve neden böyle olmadığı aralığı; delirmek için en iyi aralık.''

İşte onun delirme sebebi buydu. Herkes bir neden seçecekse eğer en esaslı olanı buydu.

 Elinden birden kayıp giden cam bardak misaliydi hayat. Birdenbire olan şeyler elinde değildi. Birdenbire kaybolan şeyler de. Belki de hiç elinde olmamıştı. Bilemiyordu. 

 ''Mesafelerin en kötü yanı bu!'' dedi. ''Ağladığımı bilemedikten, gözyaşımı silemedikten sonra ne anlamı vardı ki. Hem beş sene geçmişti. Beş sene, bin sekiz yüz yirmi beş gün, otuz saat. Hatta az önce bin sekiz yüz yirmi beş gün, otuz saat, bir dakika oldu.'' Sayıları hiç sevemedi. Özlemleri de. 

 Hele ömür boyu bitmeyecekse o özlem, vay halineydi adamın...

 Onu kurtaracak tek ilacının son kullanma tarihi geçmiş gibiydi hayatı. Ölmeyi bekliyordu kısacası.

Yaşının genç olması bu beklemeye engel değildi. Kafasını kurcalayan çok şey vardı. Şimdi anlatmak istemiyordu. Zaten olaylardan ve insanlardan ziyade, onların bizde uyandırdığı hisler değil miydi önemli olan?

Adam da öyle yapıyordu. Olaylar ve insanları içinde yaşatıyordu. Anlatmayı bırakmıştı.

Ama anlamak...

Adamı her şeyi fazlasıyla anlamak mahvetmişti işte!

Neyse ki maskelerle arası iyiydi. Şimdi en mutlu maskesini takıp insanların arasına karışma zamanıydı. 

Çünkü gerçek hayat acımasızdı. Gerçek hayatta yaralarını gösterirsen seni ölmek üzere olan bir hayvan gibi acımasızca yol kenarında bırakırlardı. Bu sabah da o çok sevdiği yarasına -geceye kadar- veda ederek çıkmıştı evinden...