Kamikaze

Yüreğiyle savaşı bitmiyordu.

Anlam veremediği onca şeyin içinde sıkışıp kalmıştı. Nasılsın diye soracak olsalar yıllar önce terk edilmiş; evsizlerin, hayvanların bile sığınmaya yeltenmeyeceği kırık dökük bir enkazım derdi. Ama sadece gülümsemek ve teşekkür etmekle yetiniyordu. Görevi kan pompalamak olan bir organın haddini aşmasıydı bu. Delilikti...

 Bu kadar yanacağını bile bile ateşe yürümek nedendi?

 Bu enkaz, o yangından nasıl kurtulabilirdi? Acil çıkış kapısı, yangın tüpü bile yoktu ki. Dümdüz bir enkazdı işte. Yağmur damlaları ve gözyaşlarının birbirine karıştığı bir akşam yürüyüşüydü bu. Bazı şeyleri hala yürüyerek çözebileceğini düşünmesi en büyük aptallığıydı. 

Hem... Ona çıkmayan hiçbir yol güzel değildi ki; ona varmayan hiçbir sohbetin de güzel olmadığı gibi...

 İnsanlara anlatılmazdı. İnsanlar anlamazdı...

Ne diyecekti ki? Köprülere şehir kurmaya çalışmanın mantığı var mıydı? 

Fesleğendi sorun. Ne kadar sularsa sulasın büyümemişti. Fazla ilgiden çürüyüp gitmişti, toprağını sevmemişti belki de, bilemiyordu...

 Bir şeyi çok sevmekle başlar hikaye. Merak etmekle...

Sonu iyi biten hikayelere inanmıyordu artık. Fesleğen de gitmişti işte. Özlem duyduğu o güzel kokusundan mahrum bırakmıştı.

Bazen böyleydi. Hikayenin esaslı kahramanı kamikazesini alırdı ve o öldürücü darbeyi vururdu. 

Yine de

Geriye enkazdan tek bir parça kalmasa dahi küllerinden doğan tek şeydi AŞK. O her koşulda bakiydi...