Kar Tanesi

Soğuk, acımasız, buruk bir gökyüzünün eksi bilmem kaç derecesinde kendisini birdenbire yere düşerken gören bir kar tanesi...

 Nereye gittiğinden habersiz, endişeli...

Yoluna çıkan hiçbir şeye yük olmamaya ant içmiş. Kendisiyle birlikte düşen, düşürülen kar tanelerinin hiçbirine dokunmayan. Öylece yolunu bekleyen...

 Düşeceği ve ezileceği yeri kendi seçemeyen..

Saf, tertemiz...

Sonunda yerle bir olan... 

 Kadın kar tanelerine benzetiyordu kendini. Yerle bir olan, yarla da bir olur muydu bir gün?

Yolculuğu tıpkı bir kar tanesi gibiydi. İz bilmez, yol bilmez bir yere düştü. Kim bilirdi ki adam o yoldan geçecekti.

Kim bilirdi ki tutuklu kalacaktı o yolda, o yolcuda.

Yolculuklar güzeldi. Kimsenin dokunamadığı, yalnızca ona ait olan zaman parçalarıydı. 

Kadının yol arkadaşı da fena sayılmazdı hani. Yol bitse bile gider gibi yapmayı isteyeceği cinstendi.

Zamanın, hislerin ötesinde bir şey dedi; o yokken ne insanları dinleyebiliyor, ne işlerini halledebiliyordu. Solak bir insanın sol eli, sol yanı, sol ayağı, sol gözüydü işte. O olmadan her şey yarımdı. Dünyanın en güzel manzarasını hapishane duvarının ötesinden izlemek gibiydi onsuz hayat.

Adımlarını sayıyordu, adımlarını izlemeye doyamıyordu. Kar üzerinde yürürken çıkan o sese aşıktı. En çok da beyazlarına aşıktı adamın. Sesinde yalnızca kadının duyduğu bir makam vardı, yüreğine yüreğine işleyen...

Peki ya aklının iplerini salmak, her zaman iyi miydi?

Severken ciğerini vermek birine, sonunda nefessiz kalmayı getirir miydi?

 Bunları düşünmek kadını mahvediyordu. Şimdilik ciğerini üst üste yaktığı izmaritlerle kirletiyordu. 

Geceye, gökyüzünü ciğerine doldurup

O hep dinlediği şarkısıyla veda etti.

''Düşmanımdır seni kim
Bulursa cana yakın
Annen bile okşasa
Benim bağrım kan olur

Dilerim tanrıdan ki
Sana açık kucaklar
Bir daha kapanmadan
Kara toprakla dolsun

Anmasınlar adını
Bensiz anan dudaklar
Sana benim gözümle
Bakan gözler kör olsun..''