Matruşka

               

                                              

 Her kalbin bir yolu, her yolun bir hikayesi olduğunu söylemiştik. Görünene değil, ardındakine bakmak gerektiğini de. Ardını göremeyen bu yolda kalbe ulaşamazdı ki. Birçoğunuzun güzel evler, saksıda çiçekler, sonu denize varan sokaklara çıkacağını sandığınız yollar aslında birer çıkmaz sokaktı.

 İnsanoğlu bu acımasız hayatta kendini anlatamamaktan yorulmuş, yoruldukça yeni katlar eklemişti. Bir kat sanılan insan içini açtıkça başka boyutları ortaya çıkıyordu; açtıkça küçülen, her katında büyüyen bir girdap misali içine çeken matruşka bebekler gibi... 

 İlk katında maskeler vardı. Ben hep iyiyim, güçlüyüm, atlatırım, çok da umursamadım, unutmuşum maskeleri. Bu maskeler akıl ve kalp sağlığı için gerekliydi. Her gün bir avuç fındık yemek gibi. İnsan kalbine ve aklına gömdüğü her şeyi açık etse, daha ilk katmanında hem de.

Buna dayanmaya gücü yeter miydi? Bu şekilde yaşarken çıldırmamak elde miydi? Elbette sistem kendini korumalıydı.

Sonraki katında dış görünüş vardı. Her gün özenle yapılan saçlar, makyajlar, kocaman gözler, kendini iyi hissettiren kıyafetler... Yine de ne kadar boyanırsa boyansın gözler bazı şeyleri açık eder. İkinci katmandan bir insanı tanımak mümkündür bazen. Ölü bakışları vardır bazılarının. Daha az önce sevdiği bir adamı kaybeden kadının bakışıdır o. Hayattan zerrece keyif almayan, gülümserken bile gözleri dolan. Ölü bakışlı insanlar hepinizin çevresinde vardır. Uzaklara dalmayı huy edinmişlerdir. Kaybettikleri ya da hiçbir zaman bulamadıkları şeyler vardır sanki. Aramazlar onları. Ömür boyu yalnızca ardlarından bakarlar.

Bir sonraki katmana arkadaşlar ulaşırlar. Gündelik, basit şeyler vardır orada. Yine de maske azdır; bu beni üzdü, bu beni yaraladı demekten çekinmez insan o katını açarken. Ayrıntı yoktur ama paylaşım vardır. Yüzeysel tesellilerle geçiştirilir çoğu zaman.

Sıradaki katman aileye ve dostlara açılan derin duyguları içerir. Bir elin on parmağını geçmez bunlar. Aile olmak her zaman kan bağıyla mümkün değildir. Bunu da daha önce söylemiştik. Bazı insanlar Allah'ın vermeyi unuttuğu öz kardeşler gibi hayatınızın ortasında en güzel yerlerini alırlar. Sevgililer de vardır bu katta. Herkese açılmayan, bir nebze derin... Samimi bir mutfak masasında dostlarınızla ettiğiniz gece sohbetlerini düşünün. İşte matruşka bebeğin o katı bu. Bu kata ulaşan insanlar iyi ki varlar. Onlar olmasa bunca derde nasıl dayanırdık, değil mi?

Son kat kimsenin açmaya gücünün yetmediği, her matruşkada bulunmayan, bulunsa da gizlenen kattır. Orada kimseye açılmayan sırlar, unutuldu sanılan ama her biri heybeye yük olarak konulan ve yürürken beli kamburlaştıran olaylardır. Zihinden çok kalbi yoran mevzulardır. Genelde gün içinde düşünülmezler. Ama nasıl oluyorsa geceleri en korkulu kabuslar gibi beliriverirler. Orada değildir deseniz de oradadırlar. Yine bir mutfak masasında, yatağınızda ya da bir kafede olduğunuzu düşünün. Birileri varsa bile yanınızda, o an koskoca evrende tek siz varmışsınız gibi hissedersiniz. Birileri vardır, sesleri vardır ancak siz o sırada astral seyahattesinizdir. Birisi kerpetenle tırnaklarınızı söküyordur o sırada. Gık bile diyemezsiniz. İçinizde kopan çığlıkları bir kişi bile duyarsa felaketiniz olur, bilirsiniz. Gözyaşının içinize de akabilen bir şey olduğunu fark edersiniz. Kalp ritimleriniz değişir, çığlık atmak istersiniz. Ortamdan uzaklaşmak mümkün olsa o an, avazınız çıktığı kadar bağıracaksınızdır. 

Matruşkanın son katında ölen biri vardır bazen, bazen imkansız bir aşk; kavuşması mümkün olmayan. Bazen kimseye anlatamadığınız bir olay, acılarınız vardır. Paylaşamadığınız türden acılar...

Delirmişsinizdir, kendini akıllı sanan bunca varlığın arasında gülümsemekle yetinirsiniz. Bu, aslında herkeste bulunan; başkasında yokmuş gibi davranılan kattır. Kimse matruşka bebeği buraya kadar açmaya cesaret edemez. 

İşte bu kat sonu masmavi denizler yerine kapkaranlık bir çıkmaz sokağa varan yoludur insanın...