Kül Kedisi

 

Saat yarımı vurduğunda kül kedisi misali, her şeyden uzaklaşıyordu insan. Yüzündeki makyajı, ben hep iyiyim maskesi, kıyafetleri, saçları; her şeyden arınıyordu. Kendi olmaktan çıkıyordu. Bal kabağı ve fareler kalıyordu geriye. Bir de parıl parıl parlayan ayakkabılar. İşte o ayakkabılar sevdiği adamdı kadının. Onca berbat şeyin arasında öylece parlıyordu. Daha hızlı koşarsa her gün yatağının altına kadar gelen canavar onu takip edemez sanıyorken merdivenlerden düşüyor ve ayakkabılarının biri orada kalıyordu.

 İşte her gece böyle başlıyordu kabusu. Gün gelip diğer eşini bulsa bile o ayakkabılar küçüktü kadına. Canı yana yana giymenin anlamı yoktu. Ama o ayakkabılarla güzel hissediyordu kendini, sağlam adımlarla beni hiçbir şey üzemez dercesine basıyordu yere. Daha iyi bir insan oluyordu. Daha çok seviyordu doğan güneşi, sokaktaki kediyi. Yürürken ayakları kanasa, bazen devam edemeyecek kadar canı yansa da umursamıyordu. Miyop birinin gözlük kullanmaya başlayıp her şeyi daha net görmesi gibi bir şeydi. 

 Ayakkabıları varken çiçekleri en ince ayrıntılarına kadar inceliyor, hiçbir çocuğun yanından başını okşamadan geçmiyordu. Hani Sezen bile hüzünlendiremiyordu onu...

 Dedim ya işte, bu kabus başlamadan önceydi. Ayakkabılarını kaybetmeden bir saniye öncesi... Saat yarım olmasa, gece hiç gelmese. Zamanı öylece adamla durdursa... Yok muydu bunun çözümü?

Geceler böyleydi. Gündüzün ışığında parladığı için görünmeyen şeyler yarımdan sonra koskoca gökdelenler oluyordu. Kadınsa en güzel parçası eksik, beş bin parça puzzle gibi bölünüyordu her hücresiyle. 

Bir ayakkabı, bu kadar acıtabilir miydi?

Ve bir ayakkabı, bu kadar sevilebilir miydi?

www.pandacik.com da yayımlanan yazımdır.